Ieder mens gelooft wel in iets. Er zal geen mens zijn, die helemaal nergens in gelooft. Maar geloof van de mens kent zijn grenzen. Zowel naar ‘boven’ als naar ‘beneden’ heeft iedere Mensenziel zijn ‘limiet’. Of het nu gaat om het winnen van de staatsloterij, de liefde, de maatschappelijke positie, noem het maar en er zal altijd een minimum en een maximum zijn aan wat een mens gelooft. Aan wat hij kan geloven.
Sommige mensen ontstijgen hun eigen Zielsgeloof met een kracht, die voor anderen enorm inspirerend werkt. Barack Obama met zijn ‘Yes, we can!’, Ds. Martin Luther King met zijn ‘I Have A Dream!’, om maar eens een paar voorbeelden te noemen. Zulke geloofskrachten zijn zeldzaam. Want die ‘ontstijging’ zal juist niet komen van het binnen de eigen Geloofsgrenzen blijven. Daar is moed voor nodig, om daarbuiten te treden. En dat maakt die mensen zo bijzonder.
Doch voor de meeste mensen is zo’n ‘overtreding’ van hun eigen Zielsgrenzen gewoon niet weggelegd. Niet omdat die mensen dat niet zouden kunnen of willen, maar omdat ze dat niet durven. En dat is natuurlijk best wel jammer, want zo blijven ze bang in hun hoekje zitten en durven dan niet meer ‘naar buiten’ te komen. En dat geldt natuurlijk vooral, als het gaat om geloven in zichzelf. De onzekerheid hierover wordt voornamelijk teruggevonden in de aanhankelijkheid naar zoiets als religie. Immers, we weten niet, wat er met ons gebeurt, als we doodgaan. En om daar wat rust in te krijgen is het wel fijn, als er een religie is, die daar een antwoord op geeft. En het liefst met net zoveel overtuigingskracht als de eerdergenoemde personen dat kunnen brengen. Het Verhaal van Jezus, die het maar heeft over het Koninkrijk der Hemelen, waar iedereen kan wonen in rust, vrede, zonder angst en zonder pijn, tja… welk mens wil dat nou niet, nietwaar?
De mens, die dus van zichzelf helemaal niet zo’n overtuiging in zijn Ziel heeft, dat hij ook ‘de dood zal overleven’, kan derhalve een beroep doen op een kerkorde en haar Verkondiging van Jezus’ Verhaal, om zo de eigen Ziel wat meer overtuigingskracht mee te geven. Als een soort vitaminepilletje. Maar indien het eigen geloof in de eigen Ziel daar alleen maar op ‘leunt’ en in de Ziel niet leeft of tot eigen leven komt, dan is er geen sprake van groeien van geloof. Dan is er sprake van ‘Lenen.’ Dan ‘leent’ de gelovige de overtuiging van de Kerk, om op die manier het eigen onvermogen te hulp te komen. En dat eigen onvermogen, daar heeft de Kerk een woord voor: “Schuld”.
In de filosofie van Kerkordes staat u niet alleen bij God in het krijt, vanwege uw kleine, onbeduidend geloof, maar u staat ook bij de Kerk in het krijt, omdat de Kerk u haar overtuiging ‘uitleent’. Begrijpt u dus goed, dat de Kerk hier optreedt als een ‘Bank van Lening’. En net zoals een gewone bank berekent de Kerk ‘rente’ aan u door voor het ‘gebruik’ van haar overtuiging. Dat doet zij met de schuld van uw Ziel als ‘onderpand’. Daarnaast berekent zij ook haar ‘bankkosten’ aan u door: ‘de kerkbijdrages’ en de overige ‘bankacties’, die de Kerk verzint, om u toch extra te laten betalen voor haar extra diensten.
Met die schuld van of in uw Ziel als ‘onderpand’ heeft de Kerk de Macht verworven over uw Geloof. Net zoals het huis, dat u heeft gekocht ook niet uw huis is, als die aankoop geheel gedekt wordt door de hypotheek van de bank. U mag er wel in wonen, maar feitelijk is uw huis van de bank. Net zo is uw Ziel van de Kerk geworden. En de Kerk zal er alles aan doen, om u het besef bij te brengen, dat u nimmer meer van deze schuld af zal komen, maar dat u wel levenslang rente zult betalen over uw schuld. Aan God, maar vooral aan de Kerk. De heren zitten er niet voor niets. En bij de ‘Protestantse Banken’ bent u dan nog goed af, omdat u kunt gaan ‘bankieren’ bij die bank, die het meest rekening houdt met uw maatschappelijke of religieuze opvattingen. Maar bij de Katholieke Bank is de keuze gering. Zeker bij die Roomse Rentmeesters Bank, die het ‘Jezus-Bankieren’ heeft uitgevonden.
Als u een in uw ogen een ‘onwaardig’ geloof heeft, wendt u zich dan tot Jezus, God, Maria of tot welke Hemelse Liefde u zich ook aangesproken voelt. En laat Hen dan uw Ziel vullen met hun ‘Dreams’ of u overtuigen met ‘Yes, We Can!’ Maar laat het niet gebeuren, dat u uw Ziel in ‘onderpand’ moet geven, om uw geloof te verbreden. Want een Kerk zal ervoor zorg dragen, dat u in feite nimmer van uw schuld af zal (kunnen) komen. Niet naar God, maar vooral niet naar die Kerk. En net zo min als een Kerk zich kan beroepen op ‘resultaten uit het verleden’, kan zij u ook ‘geen garanties op de toekomst’ verstrekken. Die schuldbelijdenis aan het begin van een Eredienst is veel meer dan het bekennen van fouten in uw leven: het is de mondelinge acceptatie van het onder Curatele (laten) stellen van uw Ziel met die Kerk als uw Curator. En als u dan ‘Boven’ komt, zult u merken, dat het Koninkrijk der Hemelen u niet gegeven zal worden vanwege die onder curatele stelling, maar uitsluitend van hetgeen er oorspronkelijk in u leefde: de Liefde in uw Ziel, puur en enkel steunend op haar Zielseigen Ware Geloof. En u hoeft ook geen extra rente te betalen. Nee, die krijgt u zelf uitbetaald over uw ‘Eigen Vermogen’.