Vandaag willen we u meevoeren langs de Rooms Katholieke standpunten aangaande abortus en aangaande homo’s. Eens kijken, waar ons dat brengt.
Laat ons maar eens beginnen met het abortus-standpunt. De Kerk van Rome verkondigt eerbied voor het leven, want het leven komt van God en het is dus een Geschenk van Hem. Abortus is dus per definitie onacceptabel voor de Kerk. (De enige uitzondering is, als de gezondheid van de moeder tijdens de zwangerschap gevaar loopt.) In de ‘Leer der Kerk’ zijn daar ongelooflijk veel dure documenten over geschreven, maar wij beperken ons hier tot wat de basis van de Leerstelling genoemd mag worden.
Dan het homo-standpunt, dat we hier graag willen doortrekken naar elke denkbare vorm van (seksuele) samenleving tussen mensen, die naar het oordeel van de Kerk, niet ‘Gods Wil’ is. Er zijn zelfs Kardinalen, die zover durven te gaan in hun redenering, dat homo zijn een ‘keuze’ is. Alsof je ’s morgens wakker wordt en denkt: ‘Kom, laat ik eens homo worden’. Andere Kardinalen beschouwen homo zijn als een ziekte, een afwijking, een ‘degradatie’ van het menselijk ras. Dergelijke uitspraken zijn bijna fascistisch te noemen.
Oh zeker, het pastorale gezicht van de Roomse Kerk toont ons, dat de homo als mens door de Kerk ‘volkomen’ wordt geaccepteerd. Daarbij gaat de Kerk ervan uit, dat indien seksuele onthouding door homo’s wordt geleefd, dit als een deugd wordt gezien en Gods Genade wel kan dragen. Wie dat echter onder geen voorwaarde van plan is, kan door Kardinaal Sarah als ‘gedegradeerd’ worden beschouwd, waarbij die er niet voor terugdeinst, om iedere andere christen medeverantwoordelijk te stellen voor het al dan niet ‘heropvoeden’.
Voor de praktiserende homo (plus zijn lotgenoten) is geen Sacramentele Bediening in de oh zo christelijke Roomse Kerk weggelegd. Waarbij de Roomse Kerk ervan uitgaat, dat die Sacramenten zelf de waarde hebben van het Oorspronkelijke Handelen en dus niet worden bepaald door de al dan niet waardigheid van degene, die het Sacrament toedient. Zo kan men dus van de grootste geestelijke viespeuk, de goorste priester en de meest fascistische Kardinaal in persona Christi een ‘waardig’ Sacrament toegediend krijgen. Maar de Kerk maakt zelf wel het onderscheid tussen wie deze, op grond van haar eigen waardigheidsoordeel, wel en wie deze niet ontvangen mag.
Dan nu onze stelling: Stel, dat vandaag of morgen de medische wetenschap een methode vindt, waarbij niet alleen het geslacht kan worden vastgesteld, maar ook de seksuele geaardheid. Medisch gezien geen onmogelijkheid, gezien het feit, waartoe de medische wetenschap al in staat is. Het zou dus betekenen, dat in de baarmoeder al kan worden geconstateerd, hoe de seksuele geaardheid van de boreling zich zal ontwikkelen. Wat zou de Kerk daar voor standpunt innemen? Zou zo’n kind dan wel gedoopt mogen worden? Het staat immers vast, hoe het later zal omgaan met de eigen Liefde, die tegen de Kerkelijke Waardigheid stuit.
En dan eens het Kerkelijk vergelijk maken tussen homo’s en geestelijk gehandicapten. Immers, bij vaststelling van geestelijk gehandicapt zijn, zou de Kerk in principe de Abortus verbieden. Want de geestelijk gehandicapte is voor de Kerk ‘volwaardig’ en kan dus (in aangepaste vorm) ook Sacramenten ontvangen. Maar wat te doen met foetussen, waarvan bewezen is, dat zij in hun levensdagen nimmer zullen voldoen aan de ‘waardigheid’, die de Kerk blijkbaar wel toekent aan geestelijk gehandicapten.
Mogen wij dan de conclusie trekken, dat de Kerk een hoger oordeel heeft van en geeft aan een geestelijk gehandicapte, hoe zwaar ook getroffen, dan aan een homofiel bij zijn volle verstand, maar praktiserend van zijn seksuele geaardheid? Die conclusie mogen we toch wel stellen?
Gelukkig zijn er bisschoppen, die een andere levensmoraal erop na houden. Bisschop de Korte is zo’n man. Maar hij kan niet op tegen de duistere krachten van de conservatieve ‘minderheid’.
Het zou te hopen zijn, dat de medische wetenschap nog eens kan uitvinden, of iemand ‘Geestelijk’ in staat is, om een Goede Herder te worden. En zo niet, dan gewoon verbieden, wegens aangetoonde ‘geestelijke invaliditeit’. Dan krijgt de Kerk eindelijk haar Glans, die ze in 325 n.Chr. heeft overgeleverd aan dergelijke krachten, om zo de machtigste christelijke kerk ter wereld te worden. En als het aan die conservatieve Kardinalen ligt, te blijven. Mocht het ooit gebeuren, dat Kardinaal Burke de Ring van de Vissersman zal aantrekken, dan weet u in ieder geval zeker, dat de Heilige Geest daar geen ‘Waardigheid’ aan zal toekennen. Hij zou wel gek zijn!