Er zijn mensen, die op een of andere manier graag wat te vertellen hebben over andermans leven. De macht hebben over het denken en doen van een ander, dat is voor sommige mensen als een Heilige Graal. Het is goed voor hun ego, hun libido stijgt er van en hun verlangen, om daar een voortdurend orgasme aan te beleven, dat is van alle tijden.
Nu zijn er een aantal manieren, om dat doel te bereiken. Ten eerste: Je pakt een pistool en je dwingt de ander te doen, wat jij wilt. Is een enkel pistool te weinig overtuigend, dan kan je wat vriendjes inhuren. (Er zijn mensen, die daar zelfs een ‘Neus’ voor hebben.) En als je er daar te weinig van hebt, dan is het leger een goede partij, zo leert ons menige staatsgreep in bananenrepublieken. Maar wie dat toch allemaal te gortig vindt, die heeft de mogelijkheid, om aan politiek te gaan ‘doen’. Wat heb je daarvoor nodig, vandaag de dag? Wel, een vlotte babbel wil wel helpen, maar meer nog heb je een goed verhaal nodig. En dat goede verhaal gaat meestal over de misstanden in de maatschappij, waarbij jij er wel eventjes voor zal zorgen, dat die misstanden worden opgeheven. Maar daarvoor moet je wel gekozen worden, natuurlijk. Op die manier de macht krijgen, dat is wat al die politieke partijen voorstaan tijdens verkiezingen. Om vervolgens tijdens kabinetsformaties te zorgen, dat je die macht houdt.
Bij kabinetsformaties worden partijen, die door de verkiezingen tot elkaar veroordeeld zijn, uitgenodigd om te komen sporten. En met name schaken en judo zijn de meest voorkomende sport tijdens formaties. Want de grootste partij mag doorgaans de ‘openingszet’ doen (schaken), waarna de zg. coalitiepartners moeten proberen, om die grootste partij in de ‘houdgreep’ (judo) te nemen. Wie aan het einde van de formatie het beste heeft geschaakt, dan wel heeft ‘gejudood’ zit voor de komende vier jaar op het regeringspluche. Soms komt er een ‘remise’ uit, maar vroeg of laat zal de schaak- of judowedstrijd worden voortgezet.
Wat is nu de bedoeling van het hebben van macht? Is dat de wereld verbeteren? Welnee! De toestand in de wereld is van zoveel factoren afhankelijk, dat daar bij een enkel land nauwelijks iets te sturen valt. De bedoeling van macht hebben is eenvoudig: Deze te houden. Het gaat de politiek helaas niet vaak over het inhoudelijke deel. Neen, het gaat over de vormgeving van macht. Niet om de knikkers, maar om het spel dus. En met een beetje mazzel kan de gevormde regering haar termijn uitzitten, (als er onderling niet teveel geschaakt of ‘gejudood’ wordt) en begint het spel weer van voren af aan. Een raspoliticus is dus iemand, die het weinig kan schelen, wat er aan de hand is in het land, zolang hij er maar wat over te zeggen heeft.
Het wil nog wel eens helpen voor een politieke partij, om zich voor de ‘belangen’ van een bepaalde klasse kiezers in te zetten. (Dat gebeurt natuurlijk niet echt, want als het probleem is opgelost, dan heeft zo’n partij geen bestaansrecht meer.) Sociale verschillen zijn de bouwstenen van politieke partijen. Dus u denkt toch zeker niet, dat die politieke partijen die gaan opruimen. Welnee! ‘Iedereen is gelijk, maar sommigen zijn meer gelijk, dan anderen.’ (‘Animal Farm’, George Orwell) De politieke partijen danken haar bestaansrecht aan sociale ongelijkheid.
Een bijzondere categorie politiek wordt ingenomen door de zg. christelijke partijen. Zij beroepen zich niet direct op een sociale ongelijkheid, maar op christelijke moraal. De Bijbel als leidraad voor politieke besluitvorming. Opmerkelijk is wel, dat met name het Oude Testament van die Bijbel één groot pleidooi is, om maatschappelijke misstanden met oorlogen uit te vechten, maar dit terzijde. De politieke partij ter zake gaan er voetstoots van uit, dat zij met de Bijbel in hun statuten Gods Belangen vlekkeloos vertegenwoordigen. Dat was vroeger de zelfverklaarde taak van de Kerk. Die meende zich met het Woord van Christus ook de wereldlijke macht te kunnen regelen. De grootste politieke staatsgreep op dit gebied werd uitgevoerd door Maarten Luther in 1517. Hij was het, die ‘in persona’ de Kerk het politieke zwijgen heeft opgelegd. Het was het einde van de Katholieke Politiek. Vandaag de dag rest de Kerk niets anders meer, dan over maatschappelijke zorgen een symposium te beleggen, waarin kerkelijk erkende hoogwaardigheidsbekleders hun zegje komen doen over zaken, waarover ze politiek gezien, voor de rest geen bal meer te vertellen hebben.
De macht van het Woord is voor politici heel belangrijk. Maar vooral, om het woord van de ander zo klein mogelijk te maken. En dat in Nederland er zo’n politiek klimaat heerst blijkt wel, dat men Geert Wilders (PVV) als ‘onbetrouwbaar’ wegzet en politiek niets met hem te maken wil hebben. Maar men prikt met hem gezamenlijk wel een vorkje tijdens de jaarlijkse barbecue van de Tweede Kamer. Want het gaat politici om het spel. De knikkers verdelen ze daar eerlijk onder elkaar met een sausje, een beetje sla en een goed glas wijn. Nederland kan rustig gaan slapen.