Dan zijn we nu toegekomen aan datgene, waar de RK Kerk zijn bestaan aan dankt. Althans, dat vinden ze zelf. De aan henzelf toegekende Apostolische Successie heeft hen daarmee het eigenhandige recht verschaft, om de handelingen bij het Laatste Avondmaal als Sacrament te herhalen. Daarbij heeft de RK kerk zich niet alleen het ‘auteursrecht’ toegeëigend, (‘hoe voeren we het uit en wat zeggen we’) maar ook het ‘alleenvertoningsrecht’, hoewel de Orthodoxe Kerk deze handelingen ook uitvoert. Uiteraard worden bij de Protestanten ook het avondmaal gevierd, maar dan zonder dat Sacramentele gedoe.
Er zijn nogal wat opmerkingen te maken over dit toch ‘centrale punt’ binnen een eucharistieviering. Allereerst de betekenis. In de Woorden en Handelingen van Jezus is duidelijk te horen, dat Hij Zijn Liefde met zijn leerlingen deelt. Waarbij het Brood symbool(!) staat voor het Lichaam van Jezus, Zijn Glorie, Zijn Missie, Zijn bijzondere band met God en de Hemel. De wijn daarentegen staat symbool(!) voor zijn Bloed, Zijn momenten van menselijke twijfel, Zijn lijden, Zijn Verdriet en Zijn Angst om Zich over te geven. Pastor Piet van den Bosch verwoorde deze betekenis als volgt: ‘Het Brood staat voor de Tabor ervaringen van Jezus. De Wijn voor Zijn Gethsemane-momenten.’ Om het eens plat te zeggen: Met Brood en Wijn deelde Jezus Lief en Leed met zijn vrienden. En dan krijgen zijn woorden: ‘Doe dit tot Mijn gedachtenis’ plots een wel heel indringende betekenis. Want feitelijk toont Jezus met het Brood en Wijn Zijn totale Zelf. De onwankelbaarheid in Zijn Missie tegenover de puur menselijke zorgen, of Hij alles wel goed heeft gedaan. En of het dus allemaal niet voor niets is geweest. Kennen wij als mensen niet allemaal die zorgen over ons leven? Zo ja, waarom dan Jezus als Godheid presenteren? De zuiverheid van Zijn Missie ligt juist in het feit, dat Hij geen Godheid was. Hij was mens, zoals ieder ander mens. Daarom is Zijn Missie geslaagd. De verering, die Hem daarna ten deel is gevallen door mensen, is lief bedoeld, maar plaatst Hem zover weg van de mensen, dat ze Hem nauwelijks nog kunnen of durven bereiken. En ziedaar: de Rooms Katholieke Kerk is vanaf 325 n. Chr. in dat vacuum gesprongen en heeft zich opgeworpen als ‘Plaatsbekleder van Christus’ (Paus) tot ‘In Persona Christi’ (priester) en zichzelf zo de macht toegeëigend. Met hier en daar wat brieven of teksten van Kerkvaders van voor die tijd, die toch wel vonden, dat het nu eens ‘goed geregeld’ moest worden, zijn zij het geweest, die de ‘Apostolische Successie’ als voorwaarde hebben gesteld als ‘erkenning van bevoegdheid’. En uiteraard bepaalden de vroege kerkvaders zelf, (Cyprianus van Carthago bijvoorbeeld) wie aan die voorwaarden voldeed. En na 325 in de tijd van Constantijn de Grote, die het ook graag ‘geregeld wilde zien’ erkent de RK Kerk zijn Apostolische Successie als ‘legitiem’ voor het uitvoeren van die ‘Consecratie’, zich daarbij uitgevend als ‘In Persona Christi’. Hoe machtig kan een kerkorde zichzelf laten worden. Dat stukje brood is voor de RK Kerk hun hele macht en aanzien op een goudschaaltje!
Wie werkelijk simpel brood deelt en de wijn laat rondgaan in Liefde voor zijn of haar vrienden en in gedachtenis van Jezus, die doet wat Hij vraagt. Zijn voorwaarden, Zijn Liefde. Dan krijg je van Hem Zijn Zegen. (Zo deden die vroeg christenen dat trouwens) De Rooms Katholieke Kerk doet het zelfs precies andersom. Zij hebben Zijn Liefde in hun ceremoniën verwerkt en delen Zijn Liefde uit op hun voorwaarden. En alleen met hun zegen is het pas Heilig. De zegen, die ze zichzelf en elkaar hebben gegeven in die Apostolische Successie. En zo heeft die kerkorde er zijn eigen betekenis aan gegeven en vooral zijn eigenbelang van gemaakt. Als je niet liefhebt, leeft, geeft, sterft of je zondig voelt, zoals die kerkorde dat in hun huishoudelijk reglement of statuten heeft staan, dan is er voor jou geen brood en wijn van Jezus. Geen Tafel des Heren voor jou!
De werkelijke waarde van Jezus Handelingen liggen niet vast in voorschriften, dogma’s, encyclieken of kerkordelijke decreten. Gelukkig niet. Er zal altijd een plaatsje zijn voor mensen van goede wil. Daar hoef je niet perse Katholiek voor te zijn. Misschien is het daarom goed om, indien u naar Deze Kant komt en u bent praktiserend Rooms Katholiek, Uzelf eerst de ruimte te geven, om Hier uw eigen Ziel te doen Leven. En over die Rooms Katholieke volgzaamheid van u, voorlopig maar even wijselijk uw mond te houden.
morgen: Het ‘Onze Vader’ en Communie