Als na de communie iedereen weer op zijn plekje zit en het eventueel aanwezige koor een staaltje van haar kunnen heeft weggegeven, middels een (al dan niet) meerstemmig koorlied, dan keert de rust in de kerk langzaam weer terug. Die rust is maar schijn, want nu de gelovige in de kerk letterlijk op overal ‘ja’ en ‘amen’ op heeft gezegd, wil die naar huis. Maar dat gaat zomaar niet, want nu komen de Voorbeden. In een Woord- en Communiedienst staat dit gepland voor de Communie, maar bij een Eucharistieviering en de Eucharistieviering-de-luxe (Hoogmis) komt deze na de Communie. Waarschijnlijk wordt tijdens de Woord- en Communiedienst het gat opgevuld, wat ontstaat na de ‘overweging’ van de Leider van (de) Dienst. Denk er trouwens wel om, dat zo’n overweging geen ‘preek’ genoemd mag worden. De Voorganger van Dienst zou wel eens iets anders kunnen gaan zeggen, dan de Kerk wil horen, dan wel als ‘Recht in de Leer’ aan de gelovige voorgehouden wil zien worden.
Terug nu naar die Voorbeden. In religieus opzicht kunnen we drie soorten gebeden onderscheiden: Schuldgebeden, zorggebeden en dankgebeden. Deze vormen worden wereldwijd toegepast in elke denkbare religieuze setting. Schuldgebeden zijn voornamelijk van toon opgezet, dat alle gelovigen Calimero’s zijn: (‘U bent Groot en wij zijn Klein’) en hebben vooral als boodschap, dat iedereen gewoon niet deugt. Een beetje hypocriet is dat natuurlijk wel. Wat heet! Want de gelovige mag dan voor Gods Oren een ‘deugniet’ zijn, binnen de eigen kerkorde achten dergelijke parochianen (Katholiek) of gemeenteleden (Protestant) zichzelf praktisch uiteraard onfeilbaar. Probeer maar eens aan een Katholiek of Protestant duidelijk te maken, dat het inderdaad allemaal ‘niet deugt’, wat hij doet. Je loopt grote kans, om een ‘kerkverbod’ te krijgen!
Zorggebeden daarentegen zijn doorgaans doorspekt met… zorgen! Zorgen over dit, over dat, over een oma die ziek is, maar ook wereldproblemen, waarbij de gelovige niet eens weet, waar het precies over gaat en zijn mening laat vormen, door wat hij begrijpt van wat hij leest of hoort. Zo’n zorggebed is wel een hilarisch opgezet geheel, waarbij er aan de Hemel meteen maar even het voorstel wordt bijgedaan, hoe de mens denkt, dat diezelfde Hemel het allemaal het beste zou kunnen oplossen. En daarmee het hele gebed, compleet met de verantwoordelijkheid, die men eventueel zelf zou kunnen hebben, het liefst onder het tapijt van het altaar veegt. Vooral als het gaat over gebeden voor de eigen Kerkgemeenschap. Er is aan dat soort gebeden toch wel een behoorlijk gebrek te constateren. Want de gelovige, lector of priester, kan wel heel goed beschrijven, waarom dit gebed voor hem zo belangrijk is, maar nergens in die gebeden staat, wat het Belang is van de Hemel. Met andere woorden: Degene, die bidt heeft wel de woorden, die weergeven, waarom hij het vraagt, maar hij vermeldt nergens, waarom God zijn gebed zou moeten verhoren!
Dan zijn er nog dankgebeden. Die horen we niet zoveel in Nederlandse Kerken. Behalve, wanneer iemand wil benadrukken, dat God gedankt moet worden, dat hij bijvoorbeeld vooral de kerkorde in kwestie toch maar mooi blijft steunen! Er is bij zulke dankgebeden altijd wel een persoonlijk belang, dat door die dank aan God voor Zijn Support nog maar eens onderstreept wordt. Wanneer een voorganger bidt: ‘Uw Kerk’ dan bedoelt die voorganger eigenlijk: ‘Onze Kerk’. En wanneer hij spreekt van een kudde, dan bedoelt hij uiteraard zijn eigen kudde. Al die gebeden doorspekt met eigenbelang of -dunk of -waan.
Werkelijk uit je Ziel bidden met woorden vol van werkelijk doorleefde smart en zorgen over hen, die je Lief zijn en die je zo graag gezond wil zien worden of blijven. Neem een voorbeeld aan de Honderdman, die zijn plaats kent. Neem een voorbeeld aan de Tollenaar, die zich oprecht verontschuldigd voor zijn aanwezigheid. En hou uw kaken op elkaar, als u alleen maar kunt bidden, om uw eigen superioriteitsgevoel ten aanzien van andere kerkordes denkt te mogen ventileren. Zwijg, als u alleen maar komt, om al uw persoonlijke problemen, die u veelal zelf hebt veroorzaakt, denkt door te kunnen schuiven naar de Hemel. En Ons daarbij ook meteen de verantwoordelijkheid oplegt. En bidt niet meer voor het welzijn van uw kerkorde. Daar kunnen We echt niets mee en dat doen We dus ook niet.
De Liefde voor Uw Gebed komt uit uw eigen Ziel. Of zij is niet. Zij stijgt uitsluitend op naar de Hemel, als zij in één rechte Lijn uit uw Ziel komt. Alleen dan luisteren we met eerbied en respect en zullen doen, wat we kunnen. Elke andere vorm van gebeden, of het nu Voorbeden of Na(ge)beden zijn, is voor Ons niets anders dan gebakken lucht. Met de stank van eigen roem.
Morgen: De Mededelingen, het Slotgebed en de Zegen.