Er gaan in Nederland zo’n 70.000 relaties per jaar uit elkaar. Van dat aantal, waarbij er kinderen bij betrokken zijn, eindigt 25% in een z.g. vechtscheiding. Het betekent, dat kinderen na de scheiding in een kwart van de gevallen één van beide ouders niet meer te zien krijgt. In 2014 betrof het 3.500 kinderen in Nederland. En in die gevallen is de vader maar al te vaak het slachtoffer. Hoewel het juridisch geen verschil mag maken en er mooie regels zijn opgesteld inzake de ‘contactverplichting’ van het kind met beide ouders, blijkt dat bij een juridische strijd voor de rechter, de vader het onderspit delft. Vanaf het moment van de scheiding wordt de vader onderaan de lijst van belanghebbenden geplaatst. Hij krijgt vanaf dat moment de titel ‘Weesvader’.
Zo weinig als de vader zijn invloed mag laten gelden, zoveel macht heeft de moeder in dit verhaal. En hoewel Bureau Jeugdzorg beslist op de hoogte is van de manipulatieve trucs, die een moeder op haar kind overbrengt, om de vader zo ver als mogelijk van hen vandaan te houden, kan of wil zij hier (te) weinig tegen doen. De Wet veronderstelt nu eenmaal, dat de moeder het beste in staat is, om voor een kind te kunnen zorgen. En daarmee staat de vader voor de rest van de opvoeding van het kind buitenspel. De moeder ‘neemt’ het éénoudergezag, ook al heeft zij dat wettelijk niet. De moeder is verplicht, om de vader van relevante informatie te voorzien, maar mag wel zelf bepalen, wat zij relevant vindt. De vader moet met bloedend hart toezien, hoe zijn kind steeds meer van hem vervreemdt en hij van haar. En geen rechter, die daar een vinger naar uitsteekt.
Het is vandaag 13 september 2016, de verjaardag van één van die kinderen, die vader niet te zien krijgt. We laten de vader vandaag aan het woord. Een citaat:
Ik ben een Weesvader. Sinds het huwelijk tussen mij en mijn ex in 2010 op de klippen liep, heb ik mijn eigen dochter M. nog maar één keer kort kunnen spreken. Alle rechtszaken en pogingen, om contact te krijgen met haar, hebben geen enkel resultaat. Mijn ex vond het, als bekleder van een publieke functie (‘Gemeente-ambtenaar’) nodig, de goegemeente wijs te maken, dat ik een psychiatrische patiënt ben, voor wiens agressiviteit men op moest passen. En die Gemeente geloofde hun ‘Burgemeester’ natuurlijk. Helaas voor mijn ex heeft de rechter een andere opvatting over waarheid. Zelfs de Raad voor de Kinderbescherming gaf tijdens de rechtszitting aan, genoeg voorbeelden te kunnen geven van moeders, die de omgang van hun kinderen met vader frustreren en vernielen. Het veranderde echter niets aan de feitelijke gang van zaken.
Ik ben de enige niet. Tussen de 20 tot 25 procent van alle mislukte huwelijken kent dit soort problemen, waarbij de ene ouder de andere zonder blikken of blozen totaal de vernieling in trapt met de macht over de voogdij van hun kind als dodelijk wapen. Allemaal Weesvaders of –moeders, die nergens hun recht, liefde voor hun kind en/of respect voor hun eigen situatie kunnen krijgen of halen.
En wat te denken van de vader van Shaleyene, die 3 jaar lang de instanties had gewaarschuwd, dat het fout zou gaan met zijn dochter? Op een zondag in juni 2015 viel ze van een flat in Hoogeveen en was op slag dood. Zo’n vader, die machteloos moet toezien, hoe het leven van zijn dochter uit zijn handen glipt. Voor de rest van zijn leven is zo’n man een Weesvader.
Als u dit leest en u denkt wel eens: ‘die kinderen van mij zou ik het liefst achter het behang plakken!’, bedenk dan, hoe gelukkig u bent, dat u dat kunt denken. Er zijn genoeg Weesvaders in Nederland, die graag met u zouden willen ruilen. Al was het maar voor één dag, de verjaardag van hun kind: ‘Weesvaderdag’.
einde citaat
Wij wensen hem en alle andere Weesvaders van Nederland de wijsheid en het geduld toe, om hun waardigheid niet te verliezen en de Liefde voor hun kind(eren) onvoorwaardelijk te blijven eren in hun Ziel.