Het eren van God heeft in religieuze ordes altijd wel een persoonlijke visie weergegeven van hetgeen men wel of niet in of van Hem gelooft. Ook de christelijk religieuze kerkordes gebruiken deze vereringsrituelen, om vooral hun eigen Godsbeeld naar voren te schuiven en deze geheel in lijn met het aan hen toegeschreven ‘gezag’ als absoluut zuiver aan de gelovige te presenteren. Men is er vooral niet vies van, om de religieuze orde in kwestie op enigerlei wijze de status van ‘Goddelijk Erkend’ op indrukwekkende wijze mee te geven in die erediensten. Met natuurlijk aan de gelovigen de ‘opdracht’, vooral dat laatste niet in twijfel te trekken. Blijkbaar heeft de religieuze kerkorde daar alle belang bij, want stel je voor, dat daar teveel kritische vragen over worden gesteld. Daar waar Jezus zelf totaal niet te beroerd was, om kritische vragen te accepteren en te beantwoorden in de Lijn van Zijn Liefde, houden religieuze kerkordes hier totaal niet van. Zij beschouwen het stellen van kritische vragen als een teken van Ongeloof aan de waarden van de betreffende kerkorde, die zij dan pareren met: ‘Dan geloof je dus niet in God’. De Hemel neemt hier duidelijk afstand van. Immers, wie kritische vragen stelt, geeft teken van zelfbewustheid en eigen verantwoordelijkheid over hetgeen men wil weten. Ook dat hebben religieuze kerkordes ‘liever niet’, geheel in lijn met de Apostel Paulus, die ook al niet zo gek was op ‘buitensporigheden’ binnen erediensten.
In de vroegste christengemeentes hield men de rituele viering van de eucharistie na een z.g. agape, een vriendschapsmaaltijd, die door de plaatselijke christenen gezamenlijk genuttigd werd. De vroegste kerkvaders, zoals Cyprianus van Carthago keurden dergelijke rituelen af, mede ook door de bezwaren van de Apostel Paulus, die overtuigend leek te zijn ingetreden in de Orde der Chagrijnen. En zo verdween het ‘agape-complet’. En om het lang verhaal kort te houden: Vanaf de periode Constantijn de Grote, werden de vieringen gehouden in door de Kerk erkende ruimtes, de z.g. bascilicae. In diezelfde periode en door dezelfde hoofdrolspelers e.v.a is de Apostolische Successie ‘ingevoerd’. Het is op dit punt, dat de Hemel zich niet (meer) herkent in de (Rooms) Katholieke eredienst. Althans niet, zoals die kerkorde het aan de wereld presenteert. Het is zeer terecht, dat er behoorlijke kritiek bestaat tegen het door de jonge Kerk aan henzelf toegekend mandaat, om de door ‘Chagrijn’ Paulus verafschuwde ‘excessen’ te bestrijden. Stel je toch eens voor, dat Jan en Alleman het Brood van Christus zomaar kan breken en delen, zoals Jezus dat had voorgeleefd. Neen, hier moest paal en perk aan gesteld worden. Alleen het Brood, dat geconsecreerd is door ‘erkende priesters’ mag worden, ja moet zelfs worden beschouwd als het ‘enig Ware Brood’. En zo doet de RK Kerk het vandaag de dag nog steeds.
Vanaf morgen zal ik u een rondleiding geven door de Rooms Katholieke Eucharistieviering met het kritisch commentaar van de Hemel bij al die onderdelen. En niet, om de goede bedoelingen van priester of diaken te hekelen, maar om duidelijk te maken, dat de Hemel in een aan hen gerichte Eredienst niet zit te wachten op een propagandadienst voor het geloof van en in de eigen kerkordelijke dogma’s, regelementen en al die zaken, die de vroeg-christenen nog uit hun eigen Ziel konden halen, totdat kerkvaders daar een stokje voor gingen steken en zo de Eucharistieviering in hun eigen Goddelijke Macht hebben getrokken.
Kijken we morgen als eerste naar de opening:
‘Wij zijn hier bijeen in de Naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest’.