Mevrouw van Aalten is de moedeloosheid nabij. Waarom? Niet omdat zij wel of geen keuze kan maken over de vraag, wat haar leven haar nog te bieden heeft. Neen, het is vooral de ‘zorgvuldigheid’, waarmee haar voornemen wordt ‘onderzocht’ en ‘begeleid’. De kans is heel groot, dat er zich nog veel meer instanties zullen gaan bemoeien met mevrouw van Aalten, haar voornemen en haar psychische gesteldheid, waardoor ze tot dit voornemen is gekomen. En dan hebben wij het nog niet eens gehad over de sociale druk van mensen, die vanuit hun geloofsovertuiging een ander beeld hebben van, wanneer en hoe te sterven. Het lijkt wel, alsof mevrouw van Aalten over alles zelfstandig mag beslissen, behalve over datgene, wat werkelijk van haar is en van haar alleen: haar leven.
Het zou wel eens helemaal verkeerd kunnen aflopen met mevrouw van Aalten haar voornemen. Want de ‘managerscultuur’ in Nederland en de daarbij behorende bureaucratie is ronduit belachelijk en zal zeker op dit punt vooral toenemen. Want als het moment daar is, dat mevrouw van Aalten haar keuze ten uitvoer zou mogen gaan leggen, dan bestaat de kans, dat zij drie keer eerder is uitgeschreven, omdat zij niet ‘voldoet’ aan het ‘profiel’, dat anderen hebben opgesteld. Dat haar medicijngebruik niet in overeenstemming is, met wat voor een ‘gezonde bejaarde’ is bepaald. Dat zij ook haar ‘bewindvoerder’ gewoon een schop heeft gegeven en gezegd: ‘Ik ben volledig toerekeningsvatbaar. Wegwezen!’ Kortom, wie in de Nederlandse samenleving wil nu werkelijk de verantwoordelijkheid op zich nemen voor het op ‘Eerzame wijze’ voldoen aan de wens van de oudere en eenzame mens. Wij denken, dat niemand dat zal willen. Vandaar ook het ‘gedeelde’ verantwoordelijkheidsbeleid, om zoveel managers als maar mogelijk kan worden bedacht, een stem in het kapittel te laten geven. Mevrouw van Aalten zal dit als totaal onzinnig beschouwen en dat is het ook. Maar beter met twaalf fieldmanagers en vijfentwintig loketmanagers gekeken, dan met drie fieldmanagers en hooguit vijf loketmanagers. Het is immers nogal niet wat, om een besluit te nemen, om een ogenschijnlijk gezonde mens actief te doen sterven.
Het zou er dus beslist op uit kunnen draaien, dat mevrouw van Aalten, voordat het besluit unaniem is genomen, allang en bij toeval is overleden. Gewoon, omdat het gezanik en gezeur van al die managers met hun specifieke voorwaarden ertoe heeft geleid, dat die eenvoudig te lang aan het steggelen zijn geweest. En dat zou het Nederlandse Kabinet van vandaag best niet erg vinden. Want zij zouden dan met een verklaring in de Tweede Kamer kunnen komen met een mededeling als: ‘Het blijkt dat ons voorstel in de praktijk niet tot eccessen heeft geleid en dat waarschijnlijk ook niet zal doen. Van de 2358 aktieve aanvragen in het afgelopen jaar zijn er slechts 53 zover gekomen, dat aan hen de actieve Euthanasie Promortis is toegewezen. De overigen zijn na zorgvuldige screening op andere wijze geholpen met hun verzoek.’
Het zij nog maar eens gezegd: het verhaal van mevrouw van Aalten is fictief. Mevrouw van Aalten bestaat niet (althans niet in ons voorbeeld). Maar er zullen ongetwijfeld vele voorbeelden gaan komen van verhalen, die vergelijkbaar zijn aan dit verhaal.
Is die overdreven zorg voor verantwoordelijkheid vanuit regeringsstandpunt terecht? Misschien wel. Maar dan niet vanuit menselijk oogpunt, doch uit politiek gewin. Want laat u zich niets wijsmaken: de politiek in Nederland is absoluut niet geïnteresseerd in uw belang. Het enige, waar de jongens en meisjes op het Binnenhof aan denken is het zalige pluche van de (overigens lederen) stoelen, de riante wachtgeldregelingen, het aanzien en de kans om buiten ‘Den Haag’ om, een mooie politieke carrière tegemoet te gaan. Het elkaar toeschuiven van baantjes als burgemeestersposten en het zo lang mogelijk in stand houden van politieke zeggenschap, dat is waar een politicus voor leeft. Per definitie zal het hem een zorg zijn, of een oudere nu eerder dood wil. Pas als die ‘onverschilligheid’ hem zetels dreigt te kosten, dan pas zal hij zijn afwegingen maken. En dat geldt voor de EU net zoals voor om het even welk lokaal probleem.
Mevrouw van Aalten hoeft er niet van uit te gaan, dat haar wens soepel en ‘eerzaam’ wordt behandeld. Haar verzoek betekent werk voor een aantal managers, die wel mevrouw van Aalten op haar verantwoordelijkheid kunnen wijzen, maar die geen enkele eigen verantwoordelijkheid hoeven dragen. Tenzij goedgekeurd door een Hoofdmanager, op wiens verantwoordelijkheid die lagere managers hun handelen kunnen afwenden. Dat is politiek op leven en dood. Het is dat circus, waar alle aandacht naar uitgaat. Zo gaan sommige politieke partijen, voor- en tegenstanders van dit Kabinetsplan om met hun ethiek. En eh… ‘tonen zich zich buitenproportioneel onverschillig’ tegenover de gevolgen voor de eenzame oudere. Kortom, de (rest van de) ouderen met hun problematiek van vereenzaming, kunnen gevoegelijk stikken. En nu die ouderen daar zelf voor willen kiezen, voorziet het Nederlands Kabinet dus handig in een behoefte. En ze hopen daar met de komende verkiezingen goed garen mee te spinnen.