Als u wel eens naar een koorddanser heeft gekeken, dan zult u zich ongetwijfeld wel eens afgevraagd hebben, hoe die acrobaat dat toch doet. En al helemaal, als die toeren worden verricht op het z.g. ‘slappe koord’. De toeschouwer ervaart een dergelijke uitvoering, als kan de acrobaat ieder moment zijn balans verliezen en van het koord vallen. En laat het vinden en hebben van die balans nu lang niet zo moeilijk zijn, als dat het eruit ziet. Zeker niet, als de acrobaat gebruikt maakt van een lange stok, die dwars op de looprichting wordt gehouden. Uiteraard hoeft u het zonder oefening niet te proberen, maar die acrobaat kent de balans met zo’n stok en loopt voor het oog doodgemoedereerd over de draad, daarbij allerlei ogenschijnlijk halsbrekende toeren uithalend. En natuurlijk maakt hij hierbij wat bewegingen, die ‘uit balans’ lijken, wat de spanning voor het publiek alleen maar verhoogt. En na afloop krijgt de acrobaat terecht een ovationeel applaus, want doe het maar eens na.
Niemand van het publiek zal voor hem klappen, als hij, in plaats van over dat ogenschijnlijk dunne en slappe koord, over een dikke, 20 centimeter brede balk loopt. Okee, de hoogte maakt het misschien nog spannend, maar het is in feite toch niet zo’n interessante act, als die op dat slappe koord. Het kan natuurlijk nog best wat oh’s en ah’s oproepen, maar in wezen is die waaghalzerij maar betrekkelijk. Het is ook voorwaar een prestatie, om die toeren op het slappe koord uit te halen, in plaats van op een dikke balk.
De kunst van Geloven is een beetje te vergelijken met het lopen op een draad van onze acrobaat. Stelt u zich uw geloof voor met de vraag: ‘loop ik in mijn geloof nu over het slappe koord, of loop ik liever over die dikke balk?’ En als u mocht denken, dat u met die dikke balk toch vrij zeker bent van een veilige oefening, vraagt u zich dan ook af, of het voor God, Hemel, Jezus of wie dan ook van Ons, een interessant Geloof is, waar we naar kijken. Of durft u het risico te nemen, om met die lange lat het slappe koord op te stappen? De lange lat is uw balans, dus u mag die wat ons betreft even ‘Jezus’ noemen. Dat klinkt lekker in ons verhaal en dat is het ook. Wat denkt u: Zou u de oefening, die u doet op het slappe koord en met ‘Jezus’ als uw ‘balansregelaar’, niet veel interessanter vinden voor uzelf, uw Ziel en voor diegenen, die er naar kijken? Wij denken van wel. Wat zeg ik? we weten het wel zeker!
Immers, op op het slappe koord van uw eigen Ziel leert u pas echt, wat Geloven inhoudt. U beseft pas echt, wat het is, om op ‘Jezus’ te vertrouwen en toch zelf uw Weg op het Slappe Koord te gaan. Want ook al zou u af en toe uw evenwicht moeten corrigeren, ook al zou u af en toe zo’n plotselinge roekeloze beweging maken, met ‘Jezus’ als uw balansregelaar blijft u toch staan. Het is dus helemaal niet nodig, om op een dikke balk diezelfde oefening te doen, ook al bent u vrijwel zeker ‘gevaarloos’. Maar het op die manier verzekeren van uw geloof heeft niets van doen met, hoe Wij uw Ziel graag zien. Wij willen uw Ziel zien dansen op het slappe koord, wij willen halsbrekende toeren zien van uw eigen Levenspad. Wij houden wel van spanning over de vraag, of uw Ziel wel heelhuids aan de overkant komt. En tenslotte durven wij dat ook te geloven, want ‘Jezus’ is immers uw balans.
Uw eigen Ziel is wat Wij willen zien in het circus van het Leven. Wij juichen het toe, als u zelf de oefeningen bedenkt en die blijft oefenen, totdat ze helemaal ‘perfect’ kunnen worden uitgevoerd. Maar als u over de dikke balk komt aanwandelen, dan kunt u hooguit een knikje krijgen. Want u heeft niets gepresteerd. U heeft uzelf verzekerd tegen vallen. Nou, dat heeft dan weinig geholpen. Want als u zo dan vol trots binnen komt stappen, dan laten we u direct vallen. Want heel eerlijk gezegd, was het zo de moeite en het aanzien niet waard. Doch als u de Overkant van het Leven haalt met het lef, om dat op het slappe koord te hebben volbracht, dan zullen we u oprecht begroeten en u met een staande ovatie complimenteren met uw prestatie.