Gisteren namen we u mee in de wereld van het circus. Het dansen op het slappe koord als teken van Lef, om uw eigen Geloof in uw eigen Ziel te leven en zo God en de Hemel te bewijzen, wat u waard bent en wat uw Ziel waard is. Bij zo’n ‘circusact’ heeft u ‘Jezus’ nog als uw ‘balansregelaar’. U weet wel, die lange stok, die u in evenwicht houdt. Maar wat nu, als u geen ‘Jezus’ kent. Of misschien wel uw Vertrouwen verloren heeft in een veilige overtocht. Door oorlogen in uw eigen wereld of die in uw eigen Ziel. Door ziekte van uw naasten of die van uzelf. Door tegenslag, waardoor het lijkt, alsof er geen God meer bestaat, die u en uw Ziel wil kennen. Wat heeft u dan nog met het Slappe Koord, waar anderen blijkbaar ‘moeitelozer’ overheen de Overkant halen, maar u niet. Durft u het dan nog aan, om te Geloven? Geloven in een God of in een Hemel, die werkelijk begaan is met u of met uw Ziel?
Het is heel begrijpelijk, dat u in dergelijke gevallen de moed opgeeft. Het is ook heel begrijpelijk, dat u dan de weg kiest van de Minste Weerstand. Maar het is ook de weg van de Minsten der Mijnen. Uw hele leven zult u afhankelijk blijven van wat anderen voor u doen of willen doen. Dat is misschien goed voor die anderen, want zij leren daar ook van. Maar het is evenzeer een Miskenning van uw eigen Ziel. Uw eigen Ziel, die met een beetje meer trots en eergevoel, zich niet zomaar laat helpen, alsof u zelf niets meer kunt. Uw Ziel zou dan met meer Zelfrespect moeten opstaan. Niet, omdat het allemaal zo geweldig gaat in uw leven. Maar omdat uw Ziel het Waard is, om voor op te staan en tegen de tegenslagen te zeggen: ‘Je kunt me raken, je kunt me verscheuren. Je kunt me verwonden en je kunt me zelfs dood laten gaan. Maar van mijn Ziel blijf je af!
De Belgische Dichter Guido Gezelle schreef in 1892 het prachtige gedicht ‘Krijsbanier’.
Het leven is een’ krijgsbanier,
door goede en kwade dagen,
gescheurd, gevlekt, ontvallen schier,
kloekmoedig voorwaards dragen.
Men tuimelt wel, en wonden krijgt
men dikwijls, dichte en diepe…
‘t en vlucht geen weerbaar man, die wijgt,
of hem de dood beliepe!
Het leven is… geen vrede alhier,
geen wapenstilstand vragen:
het leven is de Kruisbanier
tot in Gods handen dragen!
Het enige, dat u nodig heeft, om dit zo te volbrengen is het besef van Waardigheid van uw eigen Ziel. Die Waardigheid zult u niet kunnen vinden in welke kerkorde dan ook. Het is hun plaatsvervangende Waardigheid, die ze uitstralen en wat voor Ons plaatsvervangende schaamte oplevert. Het gaat Ons om uw Waardigheid, de Waardigheid van uw Ziel. En dat betekent, dat u zelf moet opstaan en uw bloedeigen Krijgsbanier opnemen. En gaan lopen, desnoods met alle tranen in uw ogen om het onrecht, wat u wordt of is aangedaan, met alle droefheid van het leed, dat uw leven u heeft getroffen. En maakt u zich geen zorgen over de scheuren in uw Krijgsbanier, want zij zijn de zichtbare scheuren in uw Ziel. Maakt u zich ook geen zorgen over de vlekken, die zichtbaar zijn, want zij vertonen de Vlekken van bloed, zweet en tranen van uw Ziel. Schaamt u zich vooral niet, indien uw Krijgsbanier er niet uitziet, zoals u het graag had willen tonen. Want het is de wereld, die zich zou moeten schamen, dat u er zo bijloopt, niet u.
Sta op en neem dan uw Krijsbanier op en wandel met Waardigheid langs ’s Heeren Wegen. En als u dan de Overzijde binnentreedt, dan zal uw Krijgsbanier met al die scheuren en vlekken worden begroet met het mooiste Engelenkoor. Want dat heeft u dan gewoon verdiend. En God zal uw Krijgsbanier dan Hoogstpersoonlijk in ontvangst willen nemen. En uw tranen drogen met het Zijne.