Het is wel heel opvallend, hoe de mensheid omgaat met hetgeen hij als zijn mening beschouwt. Te vuur en te zwaard wordt die mening verdedigd tegenover een ieder, die er wat van te zeggen heeft. Mooie debatten kunnen hieruit voortkomen. Totdat men dreigt te komen aan de Heilige Huisjes van de mensheid. Dan stokt het debat en treedt er een ijzig soort afstand op tussen diegene, die de discussie wil voeren en hem, die zich in zijn Heilige Huisje niet meer veilig voelt. In het groot, op wereldpolitiek terrein zien we dat terug bij het Midden-Oosten conflict. En wel in de meest letterlijke vorm, als we de status van Oost-Jeruzalem eens beschouwen. De Heilige Huisjes staan hier letterlijk boven op elkaar gestapeld en men is er als de kippen bij, om de ‘vijand’ van die Heilige Huisjes een draai om de oren te geven, indien die vijand het waagt, zich zonder enige aanleiding in het Heilig Huisje van de ander te begeven, of er op zijn mist tegen te protesteren.
Maar ook in kerkelijke kringen zijn er veel Heilige Huisjes, ook al zijn die misschien niet zo letterlijk, als die in Oost-Jeruzalem. Begin maar eens met een gelovige over de manier, waarop hij of zij tegen zijn of haar kerk aankijkt. En dan gaat het niet eens om, wat je zegt. De intonatie, waarmee je probeert tegen een Heilig Huisje van die gelovige aan te schoppen, dat is meestal al voldoende voor een verhitte discussie. Je mag alles vinden van een ander zijn geloof, maar zijn kerk is letterlijk zijn Heilige Huisje. Afblijven, dus.
Wat wel een beetje amusant is voor Ons, wanneer mensen van dezelfde kerkorde (al dan niet met elkaar) gaan spreken over ‘hun’ Heilige Huisjes. Dat ‘Ons Kent Ons’ gevoel wat dan ontstaat is werkelijk hilarisch. Een Katholieke krant, die een publicatie doet over het wel en wee van een katholiek priester, levert een stroom aan positieve reacties op van Katholieken, die het allemaal zo herkennen en het dus helemaal eens zijn met het betreffende stuk. En als jij dan daar tussendoor een paar kritische opmerkingen maakt en je blijft daarin volharden, dat word je weggezet als zijnde een ‘Onware Katholiek’. Soms durft men zelfs te beweren, dat je er geen snars van begrijpt of zelfs helemaal geen Katholiek bent. Maar ook in de Protestantse kerk is dit fenomeen actief en wel, indien een dominee op de kansel de mening staat te verkondigen, die ze in die kerk graag willen horen. Na afloop hoort de dominee dan, dat hij een goede preek heeft gehouden. Is het niet om je te bescheuren?
Heilige Huisjes worden soms letterlijk een bron van vermaak of van totale infantiliteit binnen het geloofsbeleven. Men gaat terug naar het niveau van ‘Pappa wil het en dus gaat het zo!’ Een weldenkend mens komt bij die soort gelovigen niet erg ver met argumenten. Jehova’s Getuigen bijvoorbeeld, zij zweren bij de Bijbel en menen, dat zij behoren tot de 144.000 Uitverkorenen, die straks zonder Problemen hun Heilige Huis binnen mogen. Hetzelfde infantiele geloof, dat kleine kinderen hebben, dat er maar één Sinterklaas bestaat, die toevallig bij hun school of zelfs bij hen thuis over de vloer komt. Wij zullen de Jehova’s eens strikt iets in het oor fluisteren. Als je 144.000 aftrekt van 8,2 miljoen Jehova”s wereldwijd, dan hou je nog zo’n slordige 8 miljoen Jehova’s over, die blijkbaar de boot gaan missen. De kans dus, dat die ene Jehova bij jou aan de deur behoort tot Gods Selectieve Gezelschap (Kom, we laten die andere kerkordes even niet meeloten) dan is de kans dus 1 op 55,5 dat die ene Jehova het wel gaat worden. Dat betekent dus, dat u rustig pas bij 56 Jehova’s over de vloer er mogelijk welgeteld één tussen heeft zitten, die ‘door mag’. Toch lopen die andere 55 Jehova’s (vergeefs) de deuren plat, om het eens plastisch uit te drukken. Maar vertel het ze maar niet, want hun geloof is hun Heilige Huisje.
Het Tabernakel in een RK Kerk is Jezus’ Katholieke Heilige Huisje. In zo’n gouden kluis (meer is het echt niet) worden de Hosties bewaard, die bij een eerdere Eucharistieviering zijn ‘geconsecreerd’ en nu gebruikt worden bij een Woord en Communiedienst. De Werkelijke Tegenwoordigheid van Jezus wordt dus voor dergelijke gebeurtenissen ‘achter de hand’ ofwel ‘in reserve’ gehouden. Maar zeg het maar niet tegen een Katholiek, want voor hem is dat Tabernakel inderdaad het Heilige Huisje van de Kerk.
‘Breek deze Kerk af en Ik bouw hem in drie dagen weer op’, sprak Jezus ooit. Stelt U zich eens voor, wat een heisa dat zou geven: ‘Al die Heilige Huisjes van al die gelovigen een voor een onder de slopershamer. Tja, de Heilige Huisjes van de Christelijke Kerk zijn zo ongeveer tot Religieus Cultureel Erfgoed verklaard. Er rest Ons dus niets anders, dan wachten, tot de zaak vanzelf weer een keer in elkaar dondert. En dan gewoon weer van voren af aan beginnen in het Ware Heilige Huisje van uw wezen: uw Ziel. Met die hele simpele opdracht:
‘Heb elkander Lief, zoals Ik u heb Liefgehad.’