Ontbijt Op Bed II

Een ontbijtje op bed was gisteren een goed voorbeeld van wat er kan gebeuren en waarom het gebeurt. Welke keuzes in dit geval pappa maakt, om zo’n ontbijtje te verzorgen. Zijn die keuzes eigenlijk wel zuiver? Nou, dat ligt er maar aan, in hoeverre pappa zich bewust is van die keuzes en in hoeverre hij eerlijk toegeeft, welke van de drie (in ons voorbeeld) te maken keuzes werkelijk van toepassing is. En nu zult u zich afvragen: Is dat dan zo belangrijk? Wij denken van wel. En dan gaat het niet over de plaats van handeling, maar de zuiverheid van handelen zelf.

De mooiste reden van zo’n ontbijtje is natuurlijk, om mamma te bedanken voor haar wekelijkse racen rond man en kinderen, om alles op tijd te laten gebeuren: school, werk, eten klaarmaken, was doen, etc. Maar wat moet mamma daar allemaal van denken, als het in zuiverheid niet zo om haar gaat. Met de redenering, dat het om familiepret gaat valt voor haar misschien nog te leven, maar het wordt al bedenkelijk, als pappa of kinderen zichzelf naar voren willen schuiven als de ‘ideale echtgenoot’ of het ‘ideale gezin’. Hoe waar dat ook moge zijn: het is niet de reden van het ontbijt, als de reden is, dat mamma in het zonnetje wordt gezet. Want dat is dan duidelijk niet het geval. De reden, om mamma te eren wordt gebruikt, om pappa zichzelf te laten eren. Begrijpt u een beetje, waar wij op doelen?

Bij alles wat u voor iemand anders doet, zou het eerlijk zijn, om uzelf vooral af te vragen, waarom u dat doet. Als u geld geeft aan een of andere inzamelingsactie, geeft u dat dan, omdat de actie zelf u ter harte gaat? Of misschien, omdat het ludieke van de manier van inzamelen u wel aanspreekt? Of doet u het, om uw geweten af te kopen met geld? In het laatste geval bent u zeker niet bezig met de actie zelf. Net zoals pappa niet bezig is met mamma te eren, maar alleen trots zal zijn op zijn bijdrage.

Het moge duidelijk zijn, dat wij deze hele manier van beschouwen ook eens toe willen passen op uw manier van geloven. Welnu, we doen het op dezelfde manier. U gaat naar de kerk, maar waarom? Gaat u, om God te eren, of gaat u, omdat uw kerkorde zoveel saamhorigheid stopt in die verering? Die (religieuze) familie-traditie dus. Of gaat u, omdat u aan uzelf wil laten zien, bewijzen zo u wilt, dat u wel heel erg gelovig bent. En dat u zich daar goed bij voelt. In het laatste geval gebruikt u in feite (een bezoek aan) God, om uzelf te verheerlijken. En om u de waarheid te zeggen; in dat geval kunt u beter thuis blijven. Het was precies, wat Jezus had tegen de Farizeeërs en hun bedoelingen.

Er is een wereld van verschil tussen geloof en de intentie, waarmee en hoe u dat geloof vorm geeft. Wie God wil eren in de Liefde van zijn Ziel, die gaat voor God naar de Kerk. Wie God wil eren in de gemeenschap van gelovigen, die gaat voor de Kerk naar de Kerk. En wie zichzelf wil tonen als een goed en waar gelovige, door om die redenen naar de Kerk te gaan, die gaat voor zichzelf. Dit vergelijk gaat ook op voor kerkordes zelf. Wie God wil eren, opent de Kerk voor God. Wie God wil eren in de gemeenschap van de gelovigen, die opent de Kerk voor de Kerk. En wie zich als kerkorde wil tonen als de Ware Kerk, die handelt net zo ridicuul als de vader, die denkt, dat hij de enige is, die een geweldig ontbijt op bed kan serveren voor mamma.

Het ontbijt op bed is een mooi ritueel. Maar het dient niet ergens anders voor te dienen, dan waarvoor het wordt uitgevoerd. Die eerlijkheid is van wezenlijk belang voor de betekenis van de werkelijke bedoelingen. En zo zou het ook moeten zijn, bij alles wat u doet. Maar vooral, als u naar een kerk gaat.

Geef een reactie