Bij de meeste uitvaartplechtigheden staan wij hier vaak verbaasd van wat de mensen over de dode medemens weten te vertellen. Niet alleen zijn die positieve verhalen ons minder vaak opgevallen, dan de spreker meent te moeten suggereren, maar ook willen zij de hier en daar beroerde verhouding bij leven, nogal eens met de Mantel der Liefde bedekken. En daarbij het totale plaatje inkleuren met kleuren, die de betreffende overledene in zijn leven nimmer heeft gebruikt. Soms op een dermate overdreven manier, dat sommige aanwezigen zich terecht vertwijfeld afvragen, of ze wel bij de goede uitvaart zitten. In spaarzame gevallen gaat de bewieroking zover, dat men zich vertwijfeld dient af te vragen, waarom deze overledene de Nobelprijs voor de Vrede is misgelopen.
Een priester, predikant of pastor van welke signatuur dan ook dient bij een uitvaart de zaak zo ‘soepel’ mogelijk te laten verlopen. Waarbij hij er vooral op dient te letten, dan niemand van de aanwezigen op enigerlei wijze aanstoot zou kunnen nemen aan hetgeen de geestelijke voorman vertelt. Maar ook daarin zijn de problemen niet van de lucht. Want met het schrijnend tekort aan ‘geestelijkheid’ dient er soms geïmproviseerd te worden, als het gaat om het ‘In Memoriam’, opgedragen aan de overledene. Welnu, om die ‘geestelijkheid’ een beetje op weg te helpen met werkelijk eerlijke woorden, maar natuurlijk wel ‘aangepast’ aan de onbekendheid met de overledene en zijn leven zullen wij hier wat suggesties doen, die overal en altijd bruikbaar zijn. Met andere woorden, lieve lezer: dit zou ook gezegd kunnen worden op uw begrafenis:
‘Lieve mensen, aanwezigen, familie, vrienden, kennissen, buren en belangstellenden. We zijn hier vandaag tesamen, om afscheid te nemen van het leven van… (Kijkt u even op de kaart. Daar staat de naam en met wat simpel denkwerk weet u ook meteen, of het een man of een vrouw is). We zijn hier vooral, om uitdrukking te geven aan onze gevoelens (droefheid, blijdschap of opluchting) bij het heengaan van deze mens. Want we hebben hem/haar leren kennen als een mens, die leefde, zoals hij/zij geleefd heeft. Met aandacht voor datgene, waar hij/ze aandacht voor wilde hebben. En voor sommigen was dat best wel confronterend. Want binnen het leven is nooit iets werkelijk gelijk aan wat anderen vinden.(geen idee, waar u het over heeft, maar het klinkt wel smeuïg!) Zo leefde hij/zij het leven als mens, in de rotsvaste overtuiging, (een beetje tricky, want stel je voor, dat de overledene zwaar depressief was en misschien wel zelfmoord heeft gepleegd) dat het uiteindelijk voldoende zal zijn, om het Hemels Paradijs te mogen betreden! (Gelukkig, de uitkomst is positief!) En wees eerlijk, ieder van ons heeft zijn goede en minder goede ervaringen met hem/haar. (Misschien nog maar eens de naam noemen) Maar bovenal zijn al die ervaringen het middel geweest, waarmee we elkaar hebben geholpen. En ook door welke wij zelf konden helpen. (Als de overledene per ongeluk iemand was, die zo lui was als een pot appelmoes, dan heeft hij/zij ons toch aan kunnen zetten, om het zelf maar te doen) En daar moeten wij dankbaar voor zijn. Want zo zullen wij ons de overledene het best kunnen herinneren. (Dat geloven we graag!) Het gemis zal voor sommigen van ons zwaar zijn. (Voor anderen totaal niet)Het verdriet valt ons zwaar en dat is geen wassen neus. (Deze zin kunt u gebruiken, als u ‘Willem Holleeder’ op de kaart zag staan. Succes verzekerd!) Vooral als je beseft, dat er aan al die herinneringen aan (naam) geen nieuwe herinneringen meer zullen worden toegevoegd. (De zucht, die nu door de ruimte klinkt is er een van spijt of van verlichting). Vandaag staat de wereld stil. Heel even maar, want ook de Ziel van de overledene gaat eindelijk zijn/haar laatste Reis maken. En we bidden, dat hij/zij een behouden aankomst zal beleven bij God. (Het is dus geen garantie, maar slechts een verzoek). Lieve (naam), ga dan met de vrede in onze Ziel die reis maken en laat ons vertrouwen hebben, dat wij ook zelf eens deel mogen uitmaken van het Hemels Paradijs. (Subtiel: je zegt immers niet ‘bij jou’. Dat moeten we maar afwachten) Wij steunen op dat geloof en wij vertrouwen op de Liefde, die ons te wachten zal staan, als onze Reis ook zal aanvangen. Bidden we daarom tot God: ‘Vader in de Hemel….’(de rest schudt u zelf maar uit uw mouw!)